“Bocet”
Shokut, piktorit Zef Halili
Unë dua,
të pikturoj
me fjalë.
Unë dua,
të ngjyros,
me mall.
T’i bëj
Atdheut tim,
një portret
të gjallë.
Me fjalë,
me tinguj,
me zemër,
një portret
që merr frymë,
ku gjithçka,
ka emër.
Ngjyrat,
ritmi,
buzëqeshjet,
fytyrat,
ju pritni!
Në sfond,
me stil,
pa komplimente,
një penelatë,
transparente.
E të tjerët
elementë
të mos mungojnë,
dallgët,
lumenjtë,
dhentë
e malet,
pemët,
macet
e qentë.
Në qiell,
një shqiponjë
shumë lart,
e vetme
Diku
nxjerr tym,
një oxhak.
Kuq,
zi,
një flamur.
Burimi,
domatet,
specat,
e një mur
i rënë
nga dolën
buburrecat,
që morën dheun,
e gërryejnë,
grabisin,
Atdheun.
Buburrecat,
i mbijetuan,
zjarrit
e përmbytjes
së madhe.
Gjithnjë
pas murit,
gjithmonë
pranë urës,
kështu,
gjallë dolën
prej diktaturës.
Dinjitet,
punë,
respekt,
jo frikë.
Gjithçka
me meritë.
Jo dhunë,
nder,
Komb,
se buburrecat,
janë shumë.
Dhe shokët,
ah shokët;
një kafe,
në kujtime,
një cigare,
në mendime.
Shqiponjat
dolën fluturim,
nga shpirti
i Atdheut tim.
Qiej të huaj
çajnë e s’ndihen,
si rrufe jetime
që s’kanë
ku bien.
Ikëm
e tretëm,
ja se si,
gjuha jonë
sot,
është,
Atdheu ynë
i vetëm.
Erion Hiluku
El Real de la Jara, 1. 07. 2007.
Km
Rruge pa fund
rruge gjarperuese
qe fshihen pas shkembinjve,
pa surpriza,
asfalt i zi,
gris e i shurdhet.
Km
qe shenohen me ironi
ikin minutat e mia,
makina shkon
si te dije rrugen
ndersa mendja ime fluturon.
E ndjen,
se pas çdo kthese rruga vazhdon,
se çdo minutë behet i vjeter
se pa pritur zgjohet jeta,
ne ankthin e nje kthese tjeter.
Se akoma asgje nuk eshte humbur
derisa te jem ne pritje
te nje gjeje me te bukur,
Km e minuta,
te numeruara,
si ditet tona.
Actae iacta est!
Perpara,
ndalesh e vazhdon,
se gjithnje ka nje rruge
nje fushe, nje mal, nje pyll...,
derisa te jem ne pritje,
se do bjere dhe per mua nje yll.
Km.
e rruge pa rruge
lumenj, e gropa,
hendeqe, tunele...
km te verteta
si vete jeta.
E njejta gje eshte ,
si te gjitha betejat e mia
qe te humbura jane,
veç luften se kam humbur akoma
se prape ne timon jam.
Erion Hiluku
Madrid, 27. 04. 2010.
Otra vez amanece
Cuando el humo del tabaco,
esconde la luz de mi cuarto,
como la tempestad a un pequeño sol,
libres están mis ganas de morir,
en profunda soledad,
como flores sín olor.
Cuando respiro veneno,
buscando mi destrucción,
lo que araña mi cuerpo,
encoge mi corazón,
lo que otra vez mató a mi suerte,
hirió mi esperanza y colgó mi ilusión,
fue la vida,
no la muerte.
No puedo callar entonces,
el sentimiento que en silencio grita,
desbordando lo que limita el dolor.
No puedes evitar la muerte,
ni la vida.
Otra vez amanece,
incluso sin amor.
Erion Hiluku
Sevilla, 23 junio 2004.
El verdadero efecto mariposa
Mírame, desafíame,
aunque algo se rompa en mi interior.
Veo tu sonrisa preguntando,
¿qué?
- Nada, -y pienso-,
no se puede definir el amor.
¡Qué imaginas!
Estalla mi corazón.
¡Qué pasará por tu mente!
no sabes que resucitas el misterio de las cosas divinas,
que se esconde en tu esencia,
el sentido de la más intensa emoción.
No me conformo con amarte,
busco en tus ojos un misterio.
Un poco más antes de que desaparezcas,
un poco más para soñarte,
un poco más para creer
en un mundo más bello.
Se acerca la inolvidable despedida,
un beso, un adios,
o cualquier cosa.
Otros amores se cruzarán en tu vida.
Yo sólo te di,
la pasión de un sueño,
el verdadero efecto mariposa.
Sevilla, 17 maj 2004.
Falas
Hallës që na deshi shumë...
Falas ëndërrimi dhe shpresa,
falas fluturimi gjer në hënë,
i imagjinatës,
falas lulet çdo mëngjes i freskon vesa,
falas dëshirat yjeve që bien gjatë natës.
Falas ajri që dhemb, në mushkëri,
falas buzëqeshja, që më s’na dhuron ti,
falas një botë,
falas kujtimi yt, një dashuri,
falas dhe kripa që la një lot.
Të paharruarit e mi
« Prindët, mirë që ka një emën të përbashkët për të dy!»
M.Camaj. «Diella»
Ju jeni era nën krahët e mi,
jeni kujtimi që nuk fshihet kurrë,
vargu me rimën në këtë poezi,
gëzimi e vuajtja që më bëjnë më burrë.
Ju jeni fillimi i ndjenjës së parë,
jeni burimi i mirënjohjes së vërtetë.
Juve ju mbaj në më të lartin altar,
borxh jua kam një jetë.
Dua të uleni me mua
në tavolinën e ballkonit të gjatë,
të shijoj kafenë e të mëndafshtave duarve të tua,
të dëgjoj muzikën e kollës së thatë.
Pastaj, në heshtje t’ju them sa fort ju dua,
dallëndyshet do të kthehen përsëri,
të kundroj shtigjet e jetës në fytyrat tuaja,
të paharruarit e mi.
Një Atdhe
Janë njerëzit, toka dhe deti,
janë gjethet, janë gjërat pa emër.
Sa larg Atdheu më mbeti,
larg buka me kripë e zemër.
Janë vendet ku dua të kthehem,
ku dua të kthehem çdo ditë,
atje ku shokët nuk më presin,
ku qetësia bëhet muzikë.
Janë fëmijët, kosheret, bletët,
gjyshërit tregojnë historitë
shpesh të cunguara jetët,
atje dashuritë, atje tragjeditë.
Atje ku dikur bujaria,
lulëzonte si pemët në maj,
atje ku sot egoizmi, tradhëtia, lakmia,
të ndershëm janë, pa faj.
Jam ai që jam, nuk jam mazokist,
prapë kthehem, trishtohem, vuaj,
atje i gjej më të këqinjtë armiq,
që Atdheun e mua na trajtojnë si të huaj.
Se linda, jetoj dhe do vdes shqiptar,
zgjidhur në shkencë e në fe,
vetë Zoti këtë e la mbarë
gjithkujt i dha një Atdhe.
Spanjë 2003.
Pak dashuri
Sa larg i kam të mjerët,
tek cepi i shtëpisë, tek cepi i pallatit,
s’guxoj të ndahem nga të tjerët
e të dëgjoj pak ironitë e fatit.
Çdo ditë më ofron skena të reja,
kur ngadalë afrohem cepave të teatrit,
një erë të fortë ndjej, po s’janë gështenja të pjekura,
është era e urisë, era e ironisë së fatit.
Thonë se ka gjëra që më mirë të mos i mësosh,
jetët e gërryera si brigjet e Matit,
por jo, kurrsesi s’mund të evitosh,
të shohësh, vuajtjen e ironive të fatit.
Por sot, sot u ndala në aktin e parë
e ofrova një fjalë me dashuri të zemrës,
më uroi një ditë të mbarë,
e buzëqeshi me sytë e Nënë Terezës.
E ndërsa kërkoja fjalën e shpresës së humbur,
vërejta, se vëllai im i ri,
për të qenë i lumtur,
veç nevojiste pak dashuri.
2003
Shije enigme
Aromë duhani, parfumi e kafeje
sjell era nga flokët e tu,
mungesa jote ma dobëson atë pak fe,
e mendja ime s’është këtu.
Tashmë i lodhur jam,
lule më lule si bleta,
më kot besova se me ty zbulova,
sa shumë e shkurtër është jeta.
Nuk doja të ish e jona,
si ato dashuri, që dëshira i bymen si zhivë,
por që zgjasin jo më shumë
se tri kafe e dy kutia prezervativë.
Në puthjen e buzëqeshjes tënde
gënjeshtra dhe e vërteta,
një shije enigme më mbeti,
kush qe lulja? Po bleta?
Sevilla 2004
